Ik woon inmiddels al meer dan 15 jaar in Nederland, maar toch raak ik soms nog in de war. Hier een voorbeeld:
Nederlanders tutoyeren snel, beleefdheidsform is u
Nederlanders gebruiken (ook zakelijk) in een persoonlijk gesprek snel de voornaam en jij. Dit ervaar ik als zeer aangenaam, zo’n gesprek is meteen wat losser en persoonlijker. Bovendien is de voornaam jóuw naam, je volt je écht aangesproken. Ook in Duitsland is het inmiddels bekend, dat Nederlanders snel tutoyeren. Duitse zakenpartners (vooral de jongere generatie of mensen die veel in het Engels communiceren) vinden dit vaak prettig, het geeft de relatie met Nederlanders een bijzondere charme.
Cultuurverschil: Duitsers zijn consequent. Einmal du, immer du
Nu heb ik met mijn zakenpartners naast persoonlijke gesprekken natuurlijk ook telefonisch of schriftelijk contact. Regelmatig gebeurt het, dat zelfs in een vrij informele e-mail Nederlanders toch weer terugvallen op u en de achternaam. Spontaan schrik ik kort en denk: Hoezo opeens weer u? We tutoyeren elkaar toch al? Als je in het Duits iemand tutoyeert, dan doe je dat vanaf dat moment ALTIJD en in ALLE vormen van communicatie. Duitsers zijn gewoon consequent. Einmal du, immer du. Als jij dan opeens toch weer terugvalt op Sie wordt dit als een negatieve verandering van de relatie ervaren. Een Duitser zal dit interpreteren als wens naar meer afstand en een afkoelen van de persoonlijke relatie. Terwijl Nederlanders op dat moment gewoon extra beleeft willen zijn! Een klein cultuurverschil tussen onze beide landen. Een cultuurverschil die de toon in een persoonlijke relatie zet.
